W ludzkim głosie, tak jak w każdym instrumencie strunowym do funkcjonowania potrzebne są dwa elementy: wibracja strun, która stwarza dźwięk i rezonacja (rezonans) instrumentu nadający dźwiękowi określona barwę. Gdy struny (fałdy) głosowe łączą się (zaczynają wibrować), tworzy się dźwięk. Jakość tego dźwięku zależy od ich długości, grubości, i napięcia. „Skrzynią rezonansową” jest nasze ciało, a dokładnie odcinek dróg oddechowych powyżej krtani, tzw. trakt głosowy, obejmujący gardło, jamę ustną, jamę nosową, zatoki przyboczne nosa.

Wibracja i rezonacja były traktowane w klasycznym Bel Canto jako równorzędnie ważne elementy emisji. W XIX wieku doszło do podziału w świecie nauczycieli Bel Canto. Część z nich kontynuowała Bel Canto kładąc jednak większy nacisk na rezonans, a w celu „ulepszania” dźwięku zaczęto manipulować (podnosić) podniebieniem miękkim. Druga grupa skoncentrowała się głównie na wibracji kontynuując tzw. „śpiewanie do przodu”. Obecnie za Bel Canto uważa się głównie styl klasyczny, a tzw. „forward singing” (śpiewanie „do przodu”) ewoluowało w technikę powszechnie nazywaną obecnie jako „belt” lub „broadway belt”.

W dobrej i zdrowej technice wokalnej należy jednakowoż powrócić do korzeni i traktować powyższe dwa elementy jako równoważne. Unosząc podniebienie miękkie sięgamy głosu głowowego, a „śpiewając do przodu” sprawiamy, że struny stykają się całą swą masą i otrzymujemy głos piersiowy. Natomiast najważniejszą rzeczą w naturalnej i zdrowej technice wokalnej propagowanej przez NVP jest połączenie lub inaczej mówiąc „zmiksowanie” (MIX!) głosu głowowego i piersiowego. Dzięki temu połączeniu otrzymujemy pełne korzyści tych dwóch głosów, naturalne i mocne brzmienie niskich dźwięków rejestru piersiowego oraz rozszerzenie skali o wyraziste tony wysokie rejestru głowowego.

Gdy wokalista nauczy się wykorzystywania obu tych rejestrów i dobrze panuje nad prawidłowym zwarciem strun głosowych bez problemu będzie mógł rozśpiewywać się przez całą swoją skalę, od rejestru piersiowego, poprzez dźwięki przejściowe (MIX) do najwyższych dźwięków głosu głowowego. Wieloletnie doświadczenie pokazuje, że systematyczna praca nad miksem powoduje automatyczne poszerzenie skali zarówno w górę jak i w dół, wzmocnienie głosu, polepszenie kontroli nad głosem, czego wynikiem jest swobodne używanie głosu i profesjonalny „sound”. (Przykłady: Stevie Wonder, Aretha Franklin, Michael Jackson, Natalie Cole, Barbra Streisand, i in.). Głos staje się jednolity na całej swojej skali i znikają charakterystyczne przerwy w głosie będące “zmorą” dla wielu artystów. Owe „przerwy” w głosie maja miejsce gdy przechodzimy przez tzw. passagio, (po włosku przejście, w ang. bridge), czyli takie miejsce w głosie, w którym zaczyna się zmieniać rejestr, czyli z rejestru piersiowego wchodzimy na dźwięki przejściowe (MIX) i idziemy w stronę rejestru głowowego. Ćwiczenie, wzmacnianie dźwięków przejściowych (MIXu) jest jedynym i nieodzownym warunkiem poradzenia sobie z przerwami w głosie i uzyskania pięknego, zdrowego, zbalansowanego głosu. Dzięki technice „zmiksowania” dwóch głosów (piersiowego i głowowego), artysta może kreować niezwykłą gamę dźwięków, upiększając tym samym własne indywidualne brzmienie. Natomiast naturalny i mocny głos na całej swojej skali umożliwia śpiewanie w jakimkolwiek stylu muzycznym. Innymi słowy, to w jakim stylu będzie śpiewał tak wyszkolony artysta, będzie zależało jedynie od jego własnego upodobania.